Mια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη ημέρα κατά την Αθήνα ξεκινήσαμε παρέα να πάμε στο μεγάλο πάρτι που θα γινόταν στου πρόποδες της Πάρνηθας εγώ η Κατερίνα και ο Μήτσος με την μηχανή του. Φτάσαμε αρκετά νωρίς και τελειώσαμε τα διαδικαστικά γρήγορα και έτσι κάναμε βόλτες σε χαλαρούς ρυθμούς και χωρίς να το καταλάβουμε το μεγάλο πάρτι είχε ξεκινήσει , η μουσική δυνάμωσε και μας παρέσυρε στους γρήγορους ρυθμούς της. Όλοι είχαν φορέσει τα καλά τους και την με την ανάλογη διάθεση πρώτα ρίχτηκαν στον χορό των 42 χλμ και μετά ήρθε η σειρά μου για τα 21 χλμ και μετά θα ξεκινούσε και ο Μήτσος για τα 7 χλμ. με άγριες διαθέσεις για επιδόσεις που τελικά κατάφερε να τύχει .
Η πίστα χορου για εμενα γνωστή και από πέρυσι και έτσι ήμουν αρκετά επιφυλακτικός σε όλη την διάρκεια με τα χεριά μου ανοιχτα για ισορροπία και τα πόδια μου να ανοίγουν προς όλες τις κατευθύνσεις και με το πρόσφατο ατύχημα μιας φίλης σε ανάλογο πάρτι Γρεβενά τα μάτια μου "σκαναριζαν" κάθε εκατοστό της διαδρομής , έβγαλα τις δυο ανηφόρες και μετά με ένα χαλαρό ρυθμό συνέχισα. Στο διάστημα αυτό είδα και αφημένα σκουπίδια που δεν είχα δει σε αλλά πάρτι όπως χάπια , ένα φιαλίδιο άγνωστου περιεχομένου, μάλλον για να αυξάνουν την διασκέδαση. Όταν έφτανες ψηλά στην ταράτσα είχες έναν δυνατό άλλα δροσερό αέρα να σε αναζωογονεί. Άλλα άρχισαν σιγά-σιγά να αυξάνουν οι τραυματισμοί που συναντούσα στην διαδρομή και να είναι ποιο σοβαροί σε σχέση με άλλες φορές μάλλον λόγο του τερέν , κάποιες στιγμές όταν έβλεπα κάποιους με ματωμένα γόνατα ,κνήμες δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μετά τον τερματισμό μου θα με πληροφόρησε η Κατερίνα ότι η πρόσχαρη και γεμάτη ζωή κοπέλα που είδαμε πρόσφατα σε ένα πάρτι στον Παρνασσό είχε ένα σοβαρό ατύχημα , κατάφερε και τερμάτισε όμως πρώτη , στην συνέχεια περιμένοντας να τερματίσουν και οι υπόλοιποι από τον μεγαλο χορο τον 42 χλμ. ήρθε ένας φίλος μας και αυτός αρκετά τραυματισμένος στο κεφάλι και το γόνατο. Το πάρτι τελείωσε με επιτυχία , όμως εγώ ακόμα έχω μια εικόνα στο μυαλό μου, μιας κοπέλας που την χειροκροτούσαν όλοι άλλα δεν χαμογέλασε ούτε μια στιγμή.
Η πίστα χορου για εμενα γνωστή και από πέρυσι και έτσι ήμουν αρκετά επιφυλακτικός σε όλη την διάρκεια με τα χεριά μου ανοιχτα για ισορροπία και τα πόδια μου να ανοίγουν προς όλες τις κατευθύνσεις και με το πρόσφατο ατύχημα μιας φίλης σε ανάλογο πάρτι Γρεβενά τα μάτια μου "σκαναριζαν" κάθε εκατοστό της διαδρομής , έβγαλα τις δυο ανηφόρες και μετά με ένα χαλαρό ρυθμό συνέχισα. Στο διάστημα αυτό είδα και αφημένα σκουπίδια που δεν είχα δει σε αλλά πάρτι όπως χάπια , ένα φιαλίδιο άγνωστου περιεχομένου, μάλλον για να αυξάνουν την διασκέδαση. Όταν έφτανες ψηλά στην ταράτσα είχες έναν δυνατό άλλα δροσερό αέρα να σε αναζωογονεί. Άλλα άρχισαν σιγά-σιγά να αυξάνουν οι τραυματισμοί που συναντούσα στην διαδρομή και να είναι ποιο σοβαροί σε σχέση με άλλες φορές μάλλον λόγο του τερέν , κάποιες στιγμές όταν έβλεπα κάποιους με ματωμένα γόνατα ,κνήμες δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μετά τον τερματισμό μου θα με πληροφόρησε η Κατερίνα ότι η πρόσχαρη και γεμάτη ζωή κοπέλα που είδαμε πρόσφατα σε ένα πάρτι στον Παρνασσό είχε ένα σοβαρό ατύχημα , κατάφερε και τερμάτισε όμως πρώτη , στην συνέχεια περιμένοντας να τερματίσουν και οι υπόλοιποι από τον μεγαλο χορο τον 42 χλμ. ήρθε ένας φίλος μας και αυτός αρκετά τραυματισμένος στο κεφάλι και το γόνατο. Το πάρτι τελείωσε με επιτυχία , όμως εγώ ακόμα έχω μια εικόνα στο μυαλό μου, μιας κοπέλας που την χειροκροτούσαν όλοι άλλα δεν χαμογέλασε ούτε μια στιγμή.