Όταν τα ξημερώματα τις Κυριακής μέσα από το αντίσκηνο στο Λιτόχωρο αντίκρισα τον Όλυμπο είπα μέσα μου ότι θα σεβαστώ τις επιθυμίες του και δεν ξεπεράσω όρια του , άλλα μόνο τα δικά μου. Αλλά άστα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , αφού έχω κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες όσο αφόρα την σωματική όσο ψυχική κατάσταση , αλλά και την προετοιμασία του εξοπλισμού τις δυο προηγούμενες ήμερες ξεκινήσαμε με την αγαπημένη μου Κατερίνα για το ταξίδι που το περίμενα πολύ καιρό Ένα ταξίδι που ξεκινούσαμε μαζί θα το συνέχιζα μόνος αλλά και η Κατερίνα νοητικά μαζί μου. Το ταξίδι του Olympus-marathon με προορισμό ένα μικρό κενό χρόνου και χώρου έξω από τον εαυτό μου , την στιγμή του τερματισμού. Όταν φτάσαμε στο Λιτόχωρο το μεσημέρι στου Σαββάτου γινόντουσαν ακόμα κάποιες εργασίες για αυτό το μεγάλο γεγονός , βρήκαμε μια καλή τοποθεσία και κατασκηνώσαμε . Μετά κάναμε το απαραίτητο social life είδαμε πολλούς φίλους γνωρίσαμε και άλλους παραβρεθήκαμε στην όμορφη και εξίσου καλλιτεχνική εκδήλωση στο Δίον όπου σερβιρίστηκε και η περίφημη pasta και κινήσαμε να πέσουμε στην αγκαλιά του θεού ύπνου, αφού δέχτηκα ευχές από φίλους που με πήραν τηλέφωνο. Το ξημέρωμα στο αυτοκίνητο λίγο μουδιασμένος και από ραδιόφωνο του αυτοκίνητου να παίζει ένα τραγούδι των AC/DC Thunder struck «τυχαίο δεν νομίζω!». Λίγες στιγμές έχουν μείνει για την εκκίνηση και βρισκόμαστε μέσα στο αρχαιολογικό χώρο του Δίον και περνώ θετικά vibes. Κάπου στο βάθος ακούγετε η φωνή του Λαζάρου Ρηγου και ξεκινάμε , δεν ξανασήκωσα τα μάτια μου προς την κορυφή παρά μονο όταν πέρασα το όριο , τον σταθμό που περυσι δεν είχα προλάβει στην πετροστρουγκα.Από εκεί και μετά ξεκίνησα έναν αγώνα από σταθμό σε σταθμό , φυσικά όταν αντίκρισα τον θρόνο του Δια κοντοστάθηκα να το απαλαύσω αλλά αμέσως συνέχισα γιατί ο Olympus – Marathon δεν είναι fun Race τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και από την μεριά των απαιτήσεων του αγώνα όσο και από την διοργάνωση. Στα Πριόνια πηρά μεγάλη χαρά και ψυχολογική βοήθεια γιατί εκεί με περίμενε η Κατερίνα , ένα φιλί , λίγη τροφοδοσία και μια μικρό επισκευή από τους εθελοντές για το μεγάλο δάχτυλο που όσο και αν πρόσεχα όσο και αν έκανα scanning χτύπησα στα αναρίθμητα σιδερά που συγκρατούν τα σκαλοπάτια.Μπήκα στον Ενιπέα , προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να έχω ένα ρυθμό που θα μου εξασφάλιζε τον τερματισμό , σταθμός πόρτες η κούραση και η ζεστή γίνονται βασανιστικές αλλά η εικόνα το Λιτόχωρου με κάνει να ανασκουμπωθώ και να συνεχίσω. Στο έδαφος βλέπω γραμμένο με σπρέι 1000μ τα κατάφερα , χειροκροτήματα από τους εθελοντές και από τους κατοίκους μια μεγάλη αγκαλιά στο τερματισμό και το βάρος του μεταλλίου στο λαιμό , μου χάρισαν στιγμές απερίγραπτες. Θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να τα ξανανοίξω και να είμαι στην εκκίνηση ξανά και ξανά.