Παρέα με τον Μανώλη , καταφέραμε και τερματίσαμε καταλασπωμένοι , ο αγώνας κατά κοινή ομολογία όλων ήταν πολύ βρόμικος όχι μόνο για τα παπούτσια αλλά για όλη την αθλητική περιβολή. Έπεσα , μια και καλή αφού πετάχτηκα , βγήκα έξω από το μονοπάτι , ευτυχώς χιόνι και λάσπη παντού , έπεσα στα μαλακά. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω το όλο κλίμα του αγώνα και της διαδρομής αλλά νομίζω ότι ήταν ένας trail race. Από το όμορφο χώρο των εγκαταστάσεων των προσκόπων , που μου θύμισε ότι το 1990 είχα παρακολουθήσει μια σκαπάνηκη , καλή ώρα εκκίνησης όχι κατά τις 12 , εναλλαγές από μονομάτη σε χωματόδρομο πάντα σε λασπωμένο και χιονισμένο από δάσος με οξείες σε δάσος με πεύκα από βροχή σε δυνατό αέρα που να σε αναγκάζει να φόρας το αντιανεμικό με τραβηγμένα όλα λαστιχάκια να νομίζεις ότι είσαι σε βουνό 2000μ. και όλα αυτά στον Χορτιάτη πολύ λίγα χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκη.Παρέα με τον Μανώλη , καταφέραμε και τερματίσαμε καταλασπωμένοι , ο αγώνας κατά κοινή ομολογία όλων ήταν πολύ βρόμικος όχι μόνο για τα παπούτσια αλλά για όλη την αθλητική περιβολή. Έπεσα , μια και καλή αφού πετάχτηκα , βγήκα έξω από το μονοπάτι , ευτυχώς χιόνι και λάσπη παντού , έπεσα στα μαλακά. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω το όλο κλίμα του αγώνα και της διαδρομής αλλά νομίζω ότι ήταν ένας trail race. Από το όμορφο χώρο των εγκαταστάσεων των προσκόπων , που μου θύμισε ότι το 1990 είχα παρακολουθήσει μια σκαπάνηκη , καλή ώρα εκκίνησης όχι κατά τις 12 , εναλλαγές από μονομάτη σε χωματόδρομο πάντα σε λασπωμένο και χιονισμένο από δάσος με οξείες σε δάσος με πεύκα από βροχή σε δυνατό αέρα που να σε αναγκάζει να φόρας το αντιανεμικό με τραβηγμένα όλα λαστιχάκια να νομίζεις ότι είσαι σε βουνό 2000μ. και όλα αυτά στον Χορτιάτη πολύ λίγα χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκη.