Ένα νούμερο της στατιστικής , που όπως διαβάζω σε μια έρευνα όχι πρόσφατη , είμαι και στο αντιπροσωπευτικό δείγμα της .Έτσι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου μάλλον τέλειωσε …ή όχι.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , ξεκίνησα να πετάω το 1994, τι ωραία ακούγεται "πετάω" , στα βόρεια της χώρας μας , στα βουνά του όρους (Καϊμακτσαλαν) Έμαθα να πετάω στην αρχή από χαμηλά με τον δάσκαλο και φίλο πλέον Τ. Πριβαρτιτσανη που ήταν και ο άνθρωπος που είδα πρώτη φορά να πετάει , με αυτή τη απίστευτη και άγνωστη για έμενα μέχρι τότε ιπταμένη συσκευή το Αλεξίπτωτο Πλάγιας ( parapente ). Αφού με έμαθε να πετάω αρκετά ψηλά , στην συνέχεια παρέα με τον φίλο μου Μήτσο (corax) " Κόρακας , κορακιού μάτι δεν βγάζει ", ασχετο δεν σημαίνει τίποτα για την φιλία μου με τον Δημήτρη Δ. αλλά μου αρέσει η φράση και είμαι σίγουρος ότι θα σας έρθει στο μυαλό , τέλος πάντων πετάξαμε παρέα για αρκετά χρόνια και συνταξιδέψαμε στον αέρα αρκετές φορές. Αλλά και παρέα με το Τάσο σε σχεδόν όλες τις απογειώσεις της Ελλάδας. Στην συνέχεια με την σύντροφο της ζωής μου κάναμε πολλές βόλτες ανά την Ελλάδα και μια φορά στην Ιταλία για αθλητικές συναντήσεις . Γνώρισα πολύ κόσμο από τον χώρο του αεραθλητισμου και έζησα δυνατές και έντονες συγκινήσεις , φυσικά και καλές και κακές στιγμές , που σημάδεψαν την ζωή μου. Οι κακές στιγμές που ανέφερα άλλες ήταν προσωπικές άλλες πολύ φίλων αλλά δεν στάθηκαν μέχρι τώρα ικανές να με κρατήσουν μακριά από αυτό που αγαπώ την ελεύθερη πτήση , έτσι την έχω πάντα στο μυαλό μου και έτσι είναι.
Αλλά ποτέ μην λες ποτέ , έτσι τον Μάιο του 2013 στον αγώνα του πρωταθλήματος στον Εμπεσό κατάφερα και έγινα ένα νούμερο της στατιστικής. Για έμενα ήταν ένα λάθος καθαρά δικό μου , που ο εγωισμός μου μπήκε πάνω από την λογική μου , έτσι στην διάρκεια του αγώνα στριμώχτηκα σε δυνατά «υπήνεμα» και έκανα μια βαριά προσγείωση. Που τα αποτελέσματα της δεν αφήνουν περιθώρια για δεύτερη παρόμοια προσγείωση … ή όχι!
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , ξεκίνησα να πετάω το 1994, τι ωραία ακούγεται "πετάω" , στα βόρεια της χώρας μας , στα βουνά του όρους (Καϊμακτσαλαν) Έμαθα να πετάω στην αρχή από χαμηλά με τον δάσκαλο και φίλο πλέον Τ. Πριβαρτιτσανη που ήταν και ο άνθρωπος που είδα πρώτη φορά να πετάει , με αυτή τη απίστευτη και άγνωστη για έμενα μέχρι τότε ιπταμένη συσκευή το Αλεξίπτωτο Πλάγιας ( parapente ). Αφού με έμαθε να πετάω αρκετά ψηλά , στην συνέχεια παρέα με τον φίλο μου Μήτσο (corax) " Κόρακας , κορακιού μάτι δεν βγάζει ", ασχετο δεν σημαίνει τίποτα για την φιλία μου με τον Δημήτρη Δ. αλλά μου αρέσει η φράση και είμαι σίγουρος ότι θα σας έρθει στο μυαλό , τέλος πάντων πετάξαμε παρέα για αρκετά χρόνια και συνταξιδέψαμε στον αέρα αρκετές φορές. Αλλά και παρέα με το Τάσο σε σχεδόν όλες τις απογειώσεις της Ελλάδας. Στην συνέχεια με την σύντροφο της ζωής μου κάναμε πολλές βόλτες ανά την Ελλάδα και μια φορά στην Ιταλία για αθλητικές συναντήσεις . Γνώρισα πολύ κόσμο από τον χώρο του αεραθλητισμου και έζησα δυνατές και έντονες συγκινήσεις , φυσικά και καλές και κακές στιγμές , που σημάδεψαν την ζωή μου. Οι κακές στιγμές που ανέφερα άλλες ήταν προσωπικές άλλες πολύ φίλων αλλά δεν στάθηκαν μέχρι τώρα ικανές να με κρατήσουν μακριά από αυτό που αγαπώ την ελεύθερη πτήση , έτσι την έχω πάντα στο μυαλό μου και έτσι είναι.
Αλλά ποτέ μην λες ποτέ , έτσι τον Μάιο του 2013 στον αγώνα του πρωταθλήματος στον Εμπεσό κατάφερα και έγινα ένα νούμερο της στατιστικής. Για έμενα ήταν ένα λάθος καθαρά δικό μου , που ο εγωισμός μου μπήκε πάνω από την λογική μου , έτσι στην διάρκεια του αγώνα στριμώχτηκα σε δυνατά «υπήνεμα» και έκανα μια βαριά προσγείωση. Που τα αποτελέσματα της δεν αφήνουν περιθώρια για δεύτερη παρόμοια προσγείωση … ή όχι!