Εξαιτίας της αδιαμφισβήτητα πρωτόγνωρης περιόδου που ζούμε, προσπαθούσα
να συναισθανθώ πως τα παιδιά βιώνουν τον υποχρεωτικό εγκλεισμό τους στο σπίτι. Προσπάθησα
να θυμηθώ κάτι αντίστοιχο από την παιδική μου ηλικία, η πρώτη ανάμνηση που ανέσυρα
από την μνήμη μου ήταν το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Καθώς ήταν και το
ποιο πρόσφατο γεγονός που βίωσα ως έφηβος το 1986, Πάσχα θυμάμαι να ήταν. Δεν επιτρεπόταν
να βγούμε έξω και αυτό που θυμάμαι επίσης ήταν ο φόβος ότι οι τροφές ήτανε όλες
μολυσμένες από την ραδιενεργή βροχή που έπεσε εκείνες τις ημέρες. Αργότερα μετά
από μια δεκαετία στην Αξιούπολη του Κιλκίς, καθώς συμμετείχα σε ένα σχολικό περιβαλλοντικό
πρόγραμμα με τους μαθητές μου στο ΤΕΛ Αξιούπολης μετρούσαμε ακόμα υπολείμματα ραδιενεργού
υλικού στο περιβάλλον. Προσπάθησα περισσότερο να κάνω αυτό το πισωγύρισμα και
μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες, θα τολμήσω να πω και αμυδρά ένα αίσθημα αγωνίας, από
κάτι πιο παλιό που δεν περίμενα να θυμηθώ. Την πλημύρα της Έδεσσας το 1979. Tα σχολεία έκλεισαν με θυμάμαι
να κάθομαι κάπου ψηλά, σε ένα μπαλκόνι και έξω να βρέχει μια αγωνιά να έρθουν
και όσοι ήταν ακόμα έξω.